#5#2012

Na "Różę" szłam z obawą

nie o reżysera - jego wcześniejsze filmy

uważam za kategorię "osobną" w polskim kinie

specyfika, realizm, brutalność

"polskie piekiełko"

bałam się o siebie

czy zniosę film do końca

(przy "domu złym"niewiele

brakowało abym wyszła z kina

potem tydzień byłam"chora")

widziałam kilka wywiadów

w tv z Marcinem Dorocińskim,

przeczytałam kilka recenzji

(tzn. czytając recenzję mam mechanizm

"odrzucania opinii i zdań wartościujących")

znałam zarys fabuły, obsadę 

wiedziałam, że muzykę skomponował

genialny Mikołaj Trzaska

( jego muzyka w "Róży" jest

elementem nieodłącznym a partie 

grane na klarnecie basowym

to mistrzostwo)

Wiele pisano o tym obrazie

w kontekście specyficzności

mniejszości zamieszkującej 

obszar Mazur

swoistej

"narodowościowej schizofrenii"

tych ludzi

Warstwa ukazująca społeczność,

sposób w jaki Polacy i Rosjanie

postępowali z Mazurami

jest bardzo brutalna i wręcz naturalistyczna

(ale NIE ma poczucia, że jest to

nieuzasadnione epatowanie)

Smarzowski nie ma litości - jest  

i"wspaniałe ramię" UB

i przekupny lokalny 

przedstawiciel władzy

są zezwierzęceni i zdolni

jedynie do gwałtów

żołnierze NKWD

i jest Tadeusz, 

wracający z wojny

żołnierz AK

bardzo zagubiony, pełen 

wstrząsających wspomnień

o żonie

chcący żyć - po prostu

bez związków z polityką.

Różę odnajduje, dlatego, że obiecał

to jej mężowi.

szlachetny, z zasadami, 

powściągliwy.

Uczucie, jakie rodzi się między

nimi jest wręcz nieuchwytne

nie ma deklaracji,

wielkich słów ( nawet "małych")

przejście ze stanu "nieagresji"

do "miłości" rodzi się z 

gestów

zaminowania dziedzińca,

zszycia spodni, 

nauki strzelania

ja nie mam wątpliwości,

że "Róża" jest filmem 

właśnie o miłości

bardzo "nieromantycznej",

zbyt krótkiej

a na zawsze.

zakończenie - przewrotne

bo w pewien sposób

"dobre"

oczywiście polecam

tym razem nie byłam 

jedyną osobą

na sali, która siedziała

do końca

napisów

mini dawno nie było;)

p. Ciechowski jest też "osobną kategorią"