ściana

w jednej z nieczęstych, szczerych rozmów 

( od dłuższego czasu mam wrażenie, że ludziom łatwiej szczerze pisać niż mówić) 

usłyszałam, że ogrom możliwości, jakie mamy w czasach obecnych

-ostatecznie wpędza w depresję.

widząc ile osób w twoim wieku jest od ciebie lepszych

ile masz możliwości z których i tak nie skorzystasz

i nieustannie musisz wybierać

a to, czego pragniesz-i tak jest poza zasięgiem...

"nie za dużo chcieć, nie za dużo mieć"-mówił Mistrz Kieślowski

samoograniczenie i dyscyplina lekiem na konsumpcjonizm i wyścig szczurów...

"Godziny" nie są arcydziełem, ale za każdym razem działają na mnie z większą siłą.

 Słowa:

Nazywasz mnie niewdzięczną?

Moje życie zostało mi skradzione.

Żyję w mieście, w którym nie chcę być.

Żyję życiem, którym nie chcę żyć...

Jak do tego doszło?

zawsze wywołują ściśnięcie gardła

Czy można "wy-żyć" nie-swoje życie?

może uczynić z niego happening 

do końca, do cna?

żyjąc życiem którego nigdy byś nie wybrał

możesz wszystko

wszystko ci wolno

sprzątać cudze domy i mieszkania

z tytułem magistra

w końcu dziś studia kończą 

wszyscy

deprecjacja wiedzy rodzi tylko

frustrację

wreszcie zimowe lomo...

cały czas nie wiem od czego zależy grubość kreski dzielącej 2 połówki zdjęcia...

Szkoda,tylko że teledysku nie ma do tego utworu...

na szczęście każdy dzień mija...

Dziś bez zdjęcia i muzyki

może to będzie wpis "na czas jakiś" i zniknie

za tydzień lub dwa

po co zatem w ogóle go umieszczam?

pisanie pomaga mi nabrać dystansu a dzisiejszy dzień z pewnością tego wymaga

chodzenie z nerwów do 3, kawa o 5

ustny egzamin i znów problem zrozumienia

można dostać pytania na temat, który zna się doskonale

ale które maja formę uniemożliwiającą odpowiedź

nerwy

i kilka zdań z ust pani doktor

które stawiają pod znakiem "?" mnie jako 
"sensowny materiał na studenta"

poczułam się jak Nikodem Dyzma, który "ślizgał" się przez 5 lat

smutne

a wieczorem telefon

"wiesz, z kawy w środę nici"

"rozumiem"-bo co miałam powiedzieć

to  nie był dobry dzień...

hermeneutyka stosowana

Zdaniem znajomego 90% kłótni to wynik różnego definiowania zjawisk 

na temat których toczy się rozmowa

(nie wiem w jaki sposób to wyliczył, jednak chyba "coś jest na rzeczy")

"Ludzie mówią p o z o r n i e  o tym samym, w   i s t o c i e  ujmując to kompletnie inaczej"

W związku z tym wiadomość o treści:

"Trudno mi mówić o pewnych rzeczach, w ramach rekompensaty zapraszam na kawę"

można zinterpretować co najmniej dwojako:

albo"nie radze sobie z pewnymi rzeczami, może pomogłabyś mi dojść z tym do porządku?"

albo "jesteś fajna. może się umówimy?kawa?"

a może jeszcze inaczej...

wystarczyłoby napisać  wprost.

może jestem uczuciowo autystyczna

jednak zbyt mocno stąpam po ziemi, żeby lubić stan "zawieszenia" i "boską"niepewność...

Z cyklu Polański..."wstręt"+"Frantic"+"nóż w wodzie"

nie wiem jakim sposobem tak"wyciąga" refren, ale niezmiennie mnie zadziwia;)

P.s- Miejcie dobry weekend!

cz.IV

Chciałam zdążyć z kolejnym fragmentem jeszcze
przed 21 stycznia


Kiedy Nina jadła śniadanie u "kruchej" babci zawsze potem okrywały się kołdrą
i przychodził czas czytania bajek.

Nina zasypiała a babcia przytulała ja mocno i mówiła tak cicho, że prawie bezgłośnie.

Całowała w czoło. 

Nina pamięta te słowa" chciałabym abyś była szczęśliwa"

-wtedy nie bardzo jeszcze wiedziała co oznaczają.

Wstawały około południa i albo chodziły na łąkę, 

gdzie dmuchały w dojrzałe mlecze i obserwowały lot nasionek

albo szły do ogrodu i plotły wianki. 

Czasem babcia zrywała marchewkę i tylko wtedy jej dłonie, pokryte drobną siateczką zmarszczek, zdradzały, że nie jest już młoda kobietą...

Do mieszkania wracały milcząc. Nina zawsze była

ciekawa, o czym myśli babcia.

Obserwowała kwitnące jabłonie,zrywała mlecze, zbierała kasztany

a kiedy nastała zima

rozkładała dłonie i łapała śniegowe płatki
...

 

Drzwi są przepiękne, ostrość-wiem nie zachwyca:(

chyba obiektyw do makro byłby wskazany;)

I komentarz, mówiący wszystko:

"Nobody see the little things, we are so blind"

mogę napisać i zatrzymać w pamięci...

właściwie nad umieszczeniem tego wpisu zastanawiałam się dłużej niż zwykle

bo pewnie każdy miał podobne przeżycie,

a ja po raz kolejny -wyolbrzymiam

Pan F. ma sad 1,5km od mojego domu

Jest sympatyczny i dużo żartuje

zawsze targuje się "na opak"

"25 za skrzynkę?"-pytam

"nie, 20"- a jego oczy śmieją się-że znów "wygra"

ma najlepsze jabłka na świecie

prawdziwe, pachnące

długo mi się "nie składało" aby po nie pojechać
w nowym roku

do wczoraj...

"zdążyła pani w ostatniej chwili, jutro już bym panią z kwitkiem odesłał"-usłyszałam

"no wie pan, mnie-stałą klientkę"-żartowałam

"jutro wywożą całą resztę jabłek.koniec jabłek,na zawsze"

myślałam, że znów żartuje

jak zwykle

"mówię poważnie- zebrałem 15% tego, co powinienem zebrać

widzi pani przed sobą bankruta"

mówił spokojnym, pogodzonym głosem

bez żalu, pretensji do zimy(bo była za długa)i wiosny(zbyt deszczowa)

i kiedy już wróciłam do domu

najwzyczajniej popłakałam się

żal, smutek, poczucie

niesprawiedliwości

nie chodzi juz tylko o jabłka, gruszki i śliwki

dobrych ludzi nie powinny takie rzeczy spotykać

Robione z myślą o Pewnej Miłośniczce Hortensji(mam nadzieję że można je rozpoznać)

Ja też czekam na nowa płytę...

czasem pozostaje milczenie...

Twoje wizyty nie były częste ale trudne do zapomnienia

stałam wtedy odwrócona do okna aby moja twarz była dla Ciebie 

niezauważalna

pozwalałam Ci

monologować

o etyce utylitarystycznej

o tym, że  życie lekarza jest więcej warte

niż starca

a starca 

więcej niż Twoje

Twoje słowa -że właściwie nic nie ma sensu

to kwintesencja nihilizmu

któregoś dnia coś pękło...

"to podetnij sobie żyły ale wcześniej podpisz deklarację o zgodzie

na oddanie organów.
uratujesz 4 ludzkie życia-są więcej warte niż Twoje jedno"

-wykrzyczałam Ci

"myślę o tym, coraz częściej"-usłyszałam

nie wracałam do tej rozmowy

Ty też

teraz czasem przychodzisz

na

monologi

wspomnienie pewnego spaceru

"Jaka ładna muzyczka"-reakcja osoby nieznającej angielskiego;);)